“Yüzü Sirke Satan Adamın Balını Yeme”

Ekim sonları, hava bazen güneşli bazen bulutlu ama artık soğuk. Yaz ortasında taze taze yediğimiz birçok sebze artık kuru kuru yenmeye başlandı, köylüler son hasatları yaptı, sonbaharın rüzgarları yaprakları düşürmeye başladı.

Sokakta huzurla yürümek zorlaştı ve tabi huzurla uyumak ve uyanmak da. Tüm dünya olarak hepimiz mutsuz gecelerin kahramanları, mutsuz sabahların uyananları olduk. Küresel dünyanın yüzümüze en sert haliyle vurduğu tokatın etkisinden kurtulamadan karşılamaya başladık bir sonraki günü. Tertemiz hayallerimiz artık savaş görüntüleri, cesetler, çığlıklar, ölü bebekler ve çaresiz insanlarla dolu. Bunca ağır duygusal yükün arasında bizler günlük rutinlerimizi görevlerimizi işlerimizi yapmaya çalışıyoruz, başka bir seçeneğimiz de yok esasında.

Zor dönemlerde her birimizin sığındığı bazı limanlar oluyor, ben çoğunlukla içimdeki limana kapatıyorum kendimi. Yazılar, cümleler, kelimeler bana iyi geliyor. Kendimle konuşmakta buluyorum çareyi, zorlanıyorum yoruluyorum da fakat bilirsiniz kendine doğru yolculuk yorar insanı. Her şeyi, iyi ve kötü her şeyi orada görürsün..
Edebiyat içimdeki limanda çok güzel kapılar açıyor bana, Yunus Emre’yi, Ahmed Arif’i, Mevlana’yı, Nazım’ı, Necip Fazıl’ı, Aşık Veysel’i, Kafka’yı ve niceleri.. Huzurun yok olduğu bugünlerde benim huzur kapım oluyorlar.

Hal böyle iken Mevlana’nın içimizi, dışımızı, ruhumuzu, yüzümüzü anlatan o müthiş cümlesini paylaşmak istiyorum.
“Yüzü sirke satan adamın balını yeme”
Mevlana’nın o güzel sözlerinden yalnızca biri bu. Nerede son bulacağı belli olmayan hayatta her şey ihtimal, ölüm muhakkak. Hayat kısa, Yaradan var, yaradılan çok kıymetli. İhya edelim yaşamanın güzelliklerini, zayi etmeyelim umudu.
En çok da çocuklar için..