Bir Anekdot Olsun “Kaynayan Kurbağa Deneyimi”

Her gün yüzlerce fotoğraf yayınlanıyor. Televizyon kanalları, sosyal medya paylaşımları ile savaşta hayatını kaybeden insanlar, bazen parçalanmış bedenleri ile gözlerimizin önüne seriliyor. Dehşetin ilk gecesinde yaşananlar ekranlara yansıdığında dünyanın her yerinden milyonlarca insan ağladı. Vicdanı olan herkes ağlardı zaten. Gördüğümüz bu cehennem görüntülerin karşısında yaşama dair umutlarımız elbette yerle bir oldu. Yakın geçmiş zamanı düşününce şunu anladım, savaş aslında hayatımızdan hiç çıkmadı. Bizler savaşın içinde olmasak da savaşın yanı başındaydık hep. Hayatını kaybedenlerin ardından yakılan ağıtlar uzak gibi görünse de kulağımızın içinde asılı duruyordu.
Son dakika haberleri hep bir halkın çığlıkları ile veriliyordu. Sınırlardaki hareketlilik, çatışmalar, savaşlar aslında hayatımızdan hiç eksik olmadı. Savaş yaşamları tüketerek devam ediyordu ve hala devam ediyor. Mahabad’tan Filistin’e, Kıbrıs’tan Afganistan’a, İran’dan Irak’a, Halepçe’den Ruanda’ya, Suriye’den Yemen’e, Erbil’den Bosna’ya, Ermenistan’dan Azerbaycan’a, Kafkaslara kadar her yer savaş, kan revan. Şehirler yok oluyor, dünya mirası olan tarihi mekanlar yerle bir oluyor, insanlık kan kaybediyor, yeni göç yolları kuruluyor.
Dönem dönem sükûnet ortamı oluşsa da savaş bazen alevleniyor, bazen küllenmeye bırakılıyor fakat asla bitmiyor, bitmeyecek gibi de duruyor.
Savaşın yıkıcı etkisini doğrudan yaşamadığımız için belki de gördüklerimiz karşısında verdiğimiz tepkiler yalnızca eleştirmekten, üzülmekten ve mağdur insanlar için dua etmekten ibaret oldu. İlk günlerde hissettiğimiz duygular azaldı veya değişime uğradı. İnsanlar olarak savaşa karşı net bir duruş ve mantık oluşturmakta zorlanıyoruz. Savaşın aslında hiç bitmemiş olmasında da bana göre bu duruşun oldukça önemli bir yeri var. Dünyada savaş karşıtı köklü bir düşünce oluşturulsaydı, hiçbir devlet başka bir devletin toprağına saldırmaz, o toplumun kültürünü ve değerlerini yok etmeye cesaret edemezdi. Fakat ne acıdır ki toplumlar artık savaşlara karşı duyarsız kalabiliyor. Alkış tutmasa da sessiz bir duruş sergiliyor.
Hal böyle iken biz insanların bu duruşuna denk düşen bir anekdot olarak “Kaynayan Kurbağa” hikayesini paylaşmak istedim.
Kısaca şöyle;
Bir kurbağayı kaynayan suya koyarsanız, durmaksızın zıplayacak, kabın içinden çıkmaya çalışacaktır. Fakat onu ılık suya koyar, suyu yavaşça ısıtırsanız suyun içinde usluca oturacaktır. Su yavaşça ısındıkça kurbağa rahatlayacak ve uyuşuk bir hale bürünecektir. Su yavaşça ısındığından dolayı kurbağa tehlikeyi asla fark etmeyecektir ve kapıldığı rehavetle en sonunda kaynayan suyun içinde son nefesini verecektir!
Hikâyenin sonu bizim için önemli bir kıssadan hisse esasında. Savaşlar karşısında insani duruşumuzdan tutun, savaş sonrası çöken ekonomiler ve sert etkileri, toplumların yoksullaşması, insan haklarının sekteye uğraması gibi birçok konuda bu zavallı kurbağa gibiyiz. Yavaşça gerçekleşen değişimlerin bizleri farkında olmadan tüm değerlerimizden mahrum edebileceğinin farkında olmalıyız. Savaş yıkıcıdır, ilkelliktir. Savaş güç bir iştir. Oysa yaşatmak ahlak işidir. Ahlak ise sevmek, saygı göstermektir, kardeşliktir.
Bunu unutmayalım!